عفو یکی از عوامل سقوط و یا تخفیف مجازات و نیز ابراز رأفت و محبت نسبت به
محکومان است که از طرف عالی ترین مقام کشور و یا مرجع قانونگذاری اعطا میگردد. عفوی
که از طریق عالی ترین مقام کشور اعطا میگردد، عفو خصوصی و عفو دیگر عمومی نامیده
میشود. عفو عمومی، بیشتر پس از انقلاب ها، تشنجات سیاسی یا در نتیجه پیش آمدهای
ناگوار اجتماعی یا در اثر حوادث اتفاقی یا جنگ و خون ریزی اعمال می شود. بزه های
ارتکابی، بیشتر معمول آن اغتشاشات بوده اند و آن محیط خاص، موجبات و علل جرایم را به
وجود آورده است. وضعیت استثنایی و بحرانی، افکار و روحیات مردم را متشنج می کند و
مردم آرزوی صلح و آرامش دارند. تعقیب و گریزها باعث تداوم وضعیت بحرانی می شود،
ولی نادیده گرفتن بسیاری از جرایم ارتکاب یافته در آن شرایط و به فراموشی سپردن آنها، که
همان عفو عمومی است، می تواند بهتر و سریع تر جامعه را به وضعیت عادی برگرداند.
بنابراین، گاه عفو بهتر از مجازات، مصلحت جامعه را تأمین می کند و از ناآرامی ها که منشأ
جرایم بسیار است، جلوگیری می کند. به نظر می رسد در این گونه موارد، عفو عمومی می تواند
یک اقدام تأمینی و پیشگیری از جرم تلقی شود. کیفیت اعطای عفو در قوانین قبل از
انقلاب پیش بینی شده بود. اما بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در قوانین جزایی مورد غفلت
قرار گرفته است و فقط با تفسیر موسّع از اصل 36 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
می توان به ظاهر اعطای عفو عمومی را در صالحیّت مجلس شورای اسلامی دانست.