ضمان در لغت به معنی قبول کردن، پذیرفتن و برعهده گرفتن است، اما در اصطلاح که از
معنی لغوی خود دور نیفتاده است، معادل مفهوم تعهد است که این مفهوم مشتمل بر تعهدات
قراردادی و نیز الزامات خارج از قرارداد است. فقهای امامیه می گویند ضمان مشترک لفظی
بین دو معنی اعم و اخص است. معنای اعم آن عبارت است از تعهد به مال یا نفس. تعهد به
نفس همان عقد کفالت است و تعهد به مال شامل عقود حواله و ضمان می شود معنای اخص
آن نیز همان عقد ضمان یا ضمان عقدی است که قانون مدنی نیز در ماده 684 به آن اشاره
نموده است.فقهای امامیه ضمان غقدی را مبتنی بر نقل ذمه به ذمه می دانند. آنان معتقدند
ضمان از کلمه ضمن مشتق نشده و مفهوم آن این است که با تحقق چنین عقدی ذمه مدیون
بر می گردد. ضمان عقدی، هنگامی بوجود می آید که بموجب قرارداد یا اراده طرفین ایجاد شده
باشد،البته ضمان در صورتی ایجاد میگردد که تعهد و مسئولیت صراحتاً در عقد پیش بینی گردیده
باشد و خسارت وارده به جهت عدم انجام تعهدات قراردادی صورت گرفته باشد و در قرارداد نیز
متخلف به جبران خسارت ملزم شده باشد و نهایتا آن ضرر وارده قابلیت پیش بینی را داشته
باشد. اما در عقد ضمان، ضامن متعهد میگردد دیون مدیون مورد توافق را بپردازد.